W Wielki Piątek gromadzimy się na sprawowaniu pamiątki Męki i Śmierci Pana naszego Jezusa Chrystusa. Zgodnie ze starożytnym zwyczajem w tym dniu Kościół nie sprawuje Eucharystii. Prezbiterium pozbawione jest wszelkich ozdób. Ogołocony ołtarz przypomina nam uniżenie Chrystusa i odarcie Go z wszelkiej godności dla naszego wywyższenia.

Celebrowanie liturgii rozpoczyna się od procesji, w całkowitej ciszy. Kapłani są odziani w liturgiczne szaty koloru czerwonego, na znak cierpienia i krwi, a także królewskiej godności Chrystusa. Celebrans na znak naszego uniżenia wobec cierpienia i śmierci Chrystusa, przyjętych przez Niego za nasze grzechy, pada na twarz przed ołtarzem. Ten wymowny gest jest również symbolem ogromnego smutku i ból całego Kościoła.

Liturgia tego dnia zaprasza przede wszystkim do rozważania biblijnego opisu Męki Pańskiej, a następnie adoracji i uczczenia Krzyża Świętego. Podkreśla jednak bardziej chwałę odkupienia przez krzyż niż poniżenie przez mękę.

Nabożeństwo wielkopiątkowe rozpoczyna Liturgia Słowa, w której naczelne miejsce zajmuje opis Męki Pańskiej według świętego Jana. Po niej następuje wyjątkowo uroczysta modlitwa powszechna, w której staramy się o nikim nie zapominać.

Kulminacyjnym momentem tej Liturgii jest adoracja Krzyża. Jest on odsłaniany stopniowo. Liturgia w ten sposób chce nam przypomnieć, jak odsłaniała się tajemnica Krzyża. Pierwsze ramię to Stary Testament - wielkie oczekiwanie Narodu Wybranego na Mesjasza. Drugie ramię to już samo dzieło Chrystusa; przyszedł On na ziemię, ale nie wszyscy Go przyjęli, nawet najbliżsi nie mogli zrozumieć tajemnicy Jego Męki i Śmierci. I w końcu pełen Krzyż, ten który został odkryty oczami Kościoła w dniu Pięćdziesiątnicy i który jest głoszony aż do dziś przez tych, którzy w Jezusie z Nazaretu rozpoznali Syna Bożego i swego Pana.

Po Męce i Śmierci Zbawiciela, martwe Jego ciało zdjęto z Krzyża i złożono w wykutym w skale grobowcu. Najświętszy Sakrament został na koniec został przeniesiony do kaplicy przechowania, która w polskiej tradycji nazywana jest Grobem Pańskim. Biały welon, którym została okryta monstrancja, ma nam przypominać o śmierci Jezusa, o Jego pogrzebie, gdy Ciało naszego Zbawiciela zostało owinięte w białe płótna. Tam, przy Bożym Grobie, trwało czuwanie, w oczekiwaniu na światło Wielkiej Nocy, w której Pan zmartwychwstał.